Tweeëndertig

‘Mam, het is kerstfeest!’

De kleine handjes bleven aan Graces schouder schudden; ze voelde Mary Kates adem warm op haar wang.

‘Opstaan, opstaan!’

‘Hoe bedoel je, opstaan?’ Grace trok haar dochtertje bij zich in bed en kietelde haar. ‘Stoute meid die je bent, om je arme ouwe moeder op de verkeerde dag wakker te maken! Kerstfeest is morgen, dat weet je best!’

Mary Kate hield op met lachen en ging overeind zitten; haar onderlipje begon te trillen.

‘Ach, foei toch.’ Grace knuffelde haar snel. ‘Wat een vreselijke streek! Ik krijg vast en zeker kool in mijn kous voor straf!’

‘Is het dan wel kerstfeest?’ vroeg Mary Kate met onvaste stem.

‘Aye; vrolijk kerstfeest, agra.’ Grace kuste haar. ‘Denk je dat de kerstman ons wel heeft kunnen vinden, zo ver weg?’

Mary Kate knikte met wijdopen ogen; Grace gleed uit bed, verruilde haar warme nachtjapon voor haar koude ondergoed en trok toen de groene wollen jurk aan die ze speciaal voor vandaag gemaakt had. Vandaag. Ze hield haar adem in en bad snel: laat ze komen, alstublieft.

‘Klaar?’ Ze stak een hand uit en zag toen dat haar dochters knopen schots en scheef zaten en haar haarlint op half zeven hing. ‘En wie heeft jou vanmorgen aangekleed, als ik vragen mag? Heb je dat zelf zo mooi gedaan?’

Mary Kate schudde haar hoofd. ‘Liam. Maar hij was boos en zei: “Stilstaan, stilstaan!”’

Grace lachte en deed snel de knopen over, streek Mary Kates nieuwe kraag glad en stopte haar haren – nu wat langer en krullend aan de uiteinden – achter haar oren. ‘Nou, waar is hij dan, die bediende van jou?’

‘Beneden. Ik moest je meenemen.’

‘Hoe zijn jullie in vredesnaam allemaal opgestaan zonder dat ik iets gehoord heb?’ Ze zette haar handen op haar heupen.

‘Oom Sean heeft ons bij de haard gezet om ons aan te kleden.’ Mary Kate zette een lage stem op en keek dreigend om hem te imiteren. ‘Sst! Stelletje relschoppers, sst!’ Ze zweeg even. ‘Wat is een relschopper?’

‘Nou zeg, dat weet ik niet eens.’ Grace lachte. ‘Wacht!’ Ze liep naar haar kist, haalde er een doosje uit en hield dat Mary Kate voor. ‘Wil je soms die mooie ring om die Aislinn je gegeven heeft? Tenslotte is het kerstfeest. Een bijzondere dag.’

Mary Kates ogen gingen nog wijder open. ‘O, aye,’ fluisterde ze terwijl ze het doosje opende en de ring met de steen uit Connemara eruit haalde. Ze deed de ring voorzichtig om en liet hem aan haar moeder zien.

‘Hij is bijna even mooi als jij bent, kleine meid,’ zei Grace. Gezegend kerstfeest, Aislinn, bad ze haar in gedachten toe. We denken hier aan je.

‘Nou moet je meekomen, mam.’ Mary Kate giechelde en trok Grace aan haar hand mee, de deur uit en de trap af.

Toen ze beneden kwamen, barstte er een enorm ‘Vrolijk kerstfeest!’ los en Grace zag dat de lange tafel bij de haard gedekt was met een heerlijk ontbijt; zij kreeg de ereplaats toegewezen.

‘Aangezien jij de rest van de dag bezig bent met koken en ons allemaal bedienen, vond ik dat wij jou eerst maar eens op een ontbijt moesten trakteren,’ verkondigde Sean, die eruitzag alsof hij bijzonder tevreden met zichzelf was. ‘Thee?’ Hij hield de pot omhoog.

‘Graag.’ Ze ging met stralende ogen zitten. ‘Wat groots! Vrolijk kerstfeest, allemaal – vrolijk kerstfeest, Tara… Dugan. En veel geluk met je allereerste kerstfeest, kleine Caolon.’

De Ogues straalden; Liam kuste haar op de wang en overhandigde haar toen verlegen een zwaar, zorgvuldig ingepakt pakketje.

‘Gaan we nou al cadeautjes geven?’ vroeg ze; iedereen haalde de schouders op.

‘Nou ja, dat is een bijzonder cadeau,’ onthulde Dugan met zijn bromstem. ‘Waarom maak je het niet open? Hij heeft er hard genoeg aan gewerkt, hè jongen?’

Liam knikte met een gespannen glimlach. Grace klopte hem op de wang, maakte toen het touwtje los en trok het grauwe pakpapier voorzichtig weg.

Het was een houten kistje met een goed passende deksel, zo goed geschuurd en geolied dat de houtnerven glansden. Midden op de deksel was een ruwe schets gekerfd van een schip met masten dat over de golven zeilde, en op de voorkant van het kistje stond met zorgvuldig uitgesneden letters het woord moeder.

‘Sean en Dugan dachten dat ik dat wel mocht zeggen, aangezien u al die tijd zo goed voor me gezorgd hebt.’ Liam stond stijf rechtop. ‘Mag het?’

Grace zette het kistje zó voorzichtig op tafel alsof dit het meest breekbare voorwerp ter wereld was; toen stond ze op, sloeg haar armen om hem heen en hield hem vast tot ze zijn armen om haar middel voelde.

‘Aye.’ Ze glimlachte naar zijn lieve gezicht en overdekte het met kussen tot hij er verlegen van werd en zich uit haar greep los probeerde te wurmen. ‘Nee, nee, jongen,’ mopperde ze luchthartig. ‘Dat is het recht van een moeder, om haar zoon te zoenen wanneer ze maar wil. Nou, wil je je nog bedenken?’

Hij hield op met kronkelen, schudde zijn hoofd, hief stoïcijns zijn kin op en bood haar zijn gezicht.

‘Dat is beter.’ Ze kuste hem nog eenmaal op elke wang. ‘Het is een prachtig cadeau, Liam. Ik zal het altijd als een schat bewaren. Dank je wel.’

Mary Kate trommelde met haar lepel op tafel. ‘Laten we gaan eten!’

Ze schoten allemaal in de lach om haar enthousiasme; toen schepten ze de eieren met worstjes, het kerstbrood met boter op en aten en lachten, lachten en aten tot al het eten verdwenen was.

Na het ontbijt droeg Grace het dierbare houten kistje mee naar boven en zette het op de tafel bij het raam. De tranen prikten achter haar ogen, de hele ochtend al, maar ze had er niet aan toegegeven – er was nog steeds veel te doen om het kerstdiner voor te bereiden. Sean was met de Osgoodes weggegaan en Dugan had de kinderen mee naar de mis genomen, zodat Tara en het kindje konden rusten; Grace had de keuken voor zich alleen.

Terwijl ze op en neer liep tussen de kast en de lange tafel bleef ze opletten of ze op de deur hoorde kloppen; ze was er zeker van dat er aangeklopt zou worden. Was ze niet met Sean meegegaan naar de samenkomsten op zondag? Had ze niet gelezen wat ze haar te lezen gaven, gehoord wat ze haar wilden laten horen, gezegd wat ze verondersteld werd te zeggen? De vrouwen waren altijd vriendelijk en hartelijk, boden haar kleren aan voor de kinderen en adviezen bij de opvoeding, potjes jam en medicijnen. Ze hadden alles gedaan wat in hun vermogen lag om te zorgen dat ze zich welkom voelde, een deel van de groep – de fout lag bij haar, niet bij hen, hoewel ze genoeg haar best deed. Haar dagelijkse gesprekken met God waren vol smeekbedes en beloftes. Ze was geduldig en gehoorzaam geweest, ze had vertrouwd en geloofd – God zou haar vast niet opnieuw teleurstellen.

Vandaag zou de tafel vol familieleden en vrienden zijn – de Ogues, de Osgoodes, Lily en haar kinderen. Liams vader liet zich niet overhalen mee te eten, dus had Liam een briefje op het prikbord voor de zeelui gehangen om kapitein Reinders uit te nodigen als zijn schip binnengaats was. Allemaal zouden ze erbij zijn als de vader van Grace de deur kwam binnenstappen met kleine Morgan in zijn armen. Grace zou opspringen en zich haasten om hen allebei te omhelzen en haar zoon na al die tijd vast te houden. Ze zag het voor zich, ze hoorde het in gedachten. Zo zou het gebeuren.